Super leuk en veel….
omdat ons gezin te vaak en strippenkaart afneemt in het plaatselijke ziekenhuis mochten we dit jaar naar de ferarri dag. Da’s natuurlijk vet stoer en gaaf.
Op de luchtmachtbasis op de startbaan scheuren met zo’n racebak. Dat is spannend en gaaf. Stoer en eng. De hele dag stond in het teken van vet gave en enge stoere cool dingen.
In de auto naar huis vraag ik: en hoe was het: Vet gaaf cool tetterend door elkaar vallend en struikelend over hun woorden barsten ze los.
En nu zijn we thuis… Met name de middelste. Zo wit als een doek. Moe, mopperig, bozig. Ik herken de signalen van mezelf, van hem zoals hij is. Ik laat hem zijn gang gaan, gun hem zijn eigen ‘shit’.
Gun hem dat hij voelt dat het heel veel is geweest. Ik ben er voor hem en heb ruimte om hem op te vangen. Ik wist dat dit ging komen. Laat hem begaan. Tegen mij.
Tot hij zijn broer en zus gaat irriteren. Ik herken het patroon. Wat gebeurt er dan?
Het hoofd zit vol en dat moet eruit, daarom gaan ze op zoek naar ruzie. Zodat ze boos kunnen worden om alles eruit te laten. Het is niet de oplossing. Wat je kunt doen: Ingrijpen als jouw grens bereikt is, het liefst voor een woedeaanval. Benoem wat je ziet, benoem wat je ziet en check of het klopt.
Hij kijkt me aan. Zijn bruine ogen, ik herken mezelf.
Ik voelde me na zo’n dag:Machteloos, moe, ziek van vermoeidheid en hoofdpijn. Ik begreep niets van mezelf… het was toch leuk geweest? Waarom voelde ik me dan zo? Ik zie mezelf, 7 jaar. Teveel leuks, teveel van alles.
Hij maakt zich klein. Kruipt helemaal op schoot en snikt. Ik wrijf zijn ruggetje, maar geef nog geen antwoord. Laat alles er eerst maar even uit.
Zo zit mijn grote, kleine zoon bijna een uur op schoot, bij te tanken: energie en liefde. En te ontladen van alle prikkels die hij heeft opgedaan…
Hij zegt na een uur: “Mam het was zo vet cool, maar ook zoveel, daarom voel ik me nu zo he?!” Ik kijk in zijn ogen en zie mijn eigen ogen toen ik zo oud was. “Ja,” zeg ik, “het is veel en dat blijft zo. Dit is de wereld waar wij het mee moeten doen
De volgende morgen zie ik zijn vermoeidheid in zijn gezicht: “Mam ik ben moe, maaarrr het was wel vet, cool, gaaf..!” en de ratel machine staat weer aan.
Er staat bewust niks op de planning, omdat alles nog teveel is. Daar heb je als moeder rekening mee te houden. Als je tenminste wil voorkomen dat de boel ontploft.
Het is niet nodig. Dat mogen je kinderen leren en dat leren ze door hen bewust te maken van hun gedrag. En het effect op de omgeving.
Kinderen (en jijzelf ook) hebben altijd veel signalen van overprikkeling. Die uiten ze echt wel. Het is aan jou om die signalen te gaan herkennen, zodat je die ontploffingen voor kunt zijn. Het is namelijk voor niemand leuk. Niet voor je kind, maar voor jezelf ook niet.
Dat kun je leren. Door echt te begrijpen hoe je kinderen ieder op hun eigen unieke wijze reageren.
Overprikkelen en signalen geven. Dat je die herkent en actief anders kunt reageren. Dat vraagt namelijk iets van je als ouder.
Om ruimte te maken, om er te kunnen zijn. Om niet mee te gaan in de irritatie, de boosheid.
Dat wil ik je graag leren. Dat gun ik jou als ouder maar ook je kind. Het onbegrip is iets wat ik niemand gun. Het ziek zijn, de woedeaanvallen, het botsen…
Het is niet nodig.
Hoe dan? De basis leer je in de week van het hoogsensitieve kind. Geef je hier op en doe gratis een hele week mee. Online. Per mail.