Ik was vroeger zo’n huilebalk, tenminste dat gevoel heb ik lang gehad. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo vaak in het bijzijn van anderen huilde. Wel lag ik vaak huilend in mijn bed.
Door alles wat er om me heen was, kinderen die ruzie maakten in de klas, dieren die dood werden gereden, een knuffel die kapot was, een tekening waar mijn broer doorheen kraste, een opmerking van een vriendinnetje.
Pas later leerde ik dat verdriet en huilen, je helpt om los te laten. Soms moet ik gewoon loslaten en lukt het niet, mijn remedie is dan een zielige of juist powerhouse film aanzetten, en mijn tranen de vrije loop laten. Ik word makkelijk geraakt door iets wat zo ontzettend zichtbaar is. Zo huil ik al bij de olympische spelen waarin Kramer weer een weergaloze 5000 km schaatst. Of de wk finale van de Nederlandse Hockeydames… Maar ook een film als Schindlers list, die zag ik ooit op de middelbare school, pffff niet te doen.
Het heeft een doel die tranen. Namelijk echt loslaten en opruimen.
Vaak willen we als ouders niet laten zien dat we verdrietig zijn, dat iets of iemand ons raakt, of geraakt heeft. Dat niet laten zien is verwarrend voor kinderen als de onze.
Het helpt niet om de emotiesoep duidelijker te maken.
Ze voelen namelijk haarfijn aan dat het niet klopt. Dat je niet congruent bent met een mooi woord. Ze hoeven je niet te troosten en je hoeft ook echt niet volle bak te huilen; maar benoemen dat je geraakt bent, dat je verdriet hebt, helpt wel voor je kind omdat je kind dan ziet wat het voelt bij jou.
Dan hoeft je kind minder te ‘prikken’ en leert je kind ook dat verdriet je helpt, om het er te laten zijn, dat niet alles leuk en fijn is, helpt bij het loslaten van dingen die lastig zijn. Na een lange vermoeiende dag zitten de tranen hoger, dat mogen ze leren. Dat komt omdat het veel is geweest, daarin geef je een voorbeeld, waarin je just wel of niet laat zien wat het met je doet. Het is een slim mechanisme van je lijf om op te ruimen en los te laten, dat inzicht helpt kinderen enorm, ouders trouwens ook ;-).
Eigenlijk een super power. Ik hoop dat jij dat ook gaat zien. Durft te laten zien aan je kids wat je voelt, wat een opmerking met je doet. Dat helpt jou en je kinderen orde te scheppen en de emotie soep. <3